Month: February 2024

Один человек в детстве был очень дружен со стариком-соседом.

Но время шло, появился колледж и увлечения, затем работа и личная жизнь. Каждую минуту молодой мужчина был занят, и у него не было времени ни вспомнить о прошлом, ни даже побыть с близкими.

Однажды он узнал, что сосед умер — и неожиданно вспомнил: старик многому научил его, стараясь заменить мальчику погибшего отца. Ощутив свою вину, он приехал на похороны.

Вечером, после погребения, мужчина зашёл в опустевший дом покойного. Всё было так, как и много лет назад… Вот только маленькая золотая коробочка, в которой, по словам старика, хранилась самая ценная для него вещь, исчезла со стола. Подумав, что её забрал кто-то из немногочисленных родственников, мужчина покинул дом.

Однако через две недели он получил посылку. Увидев на ней имя соседа, мужчина вздрогнул и открыл коробку.

Внутри лежала та самая золотая коробочка. В ней оказались карманные золотые часы с гравировкой: «Спасибо за время, что проводил со мной».

И он понял — самым ценным для старика было время, проведённое со своим маленьким другом. С тех пор мужчина старался как можно больше времени уделять жене и сыну.

Մի մարդ մանկության տարիներին շատ ընկերական էր ծեր հարեւանի հետ: Բայց ժամանակն անցավ, հայտնվեցին քոլեջն ու հոբբիները, հետո աշխատանքն ու անձնական կյանքը։

Երիտասարդն ամեն րոպե զբաղված էր, և նա ժամանակ չուներ հիշելու անցյալը կամ նույնիսկ լինել իր սիրելիների հետ։
Մի օր նա իմացավ, որ իր հարևանը մահացել է, և հանկարծ հիշեց. ծերունին շատ բան է սովորեցրել իրեն՝ փորձելով փոխարինել տղայի մահացած հորը: Մեղավոր զգալով՝ եկել է թաղմանը։

Երեկոյան՝ թաղումից հետո, տղամարդը մտել է հանգուցյալի դատարկ տուն։ Ամեն ինչ նույնն էր, ինչ շատ տարիներ առաջ… Սեղանից անհետացավ միայն փոքրիկ ոսկե տուփը, որի մեջ, ըստ ծերունու, պահվում էր իր համար ամենաթանկ բանը։

Մտածելով, որ իր սակավաթիվ հարազատներից մեկը տարել է իրեն, տղամարդը դուրս է եկել տնից։

Սակայն երկու շաբաթ անց նա ստացավ փաթեթը։ Տեսնելով դրա վրա իր հարեւանի անունը՝ տղամարդը ցնցվելով բացեց տուփը։ Ներսում նույն ոսկե տուփն էր։

Դրանում կար գրպանի ոսկե ժամացույց, որի վրա գրված էր «Շնորհակալ եմ ինձ հետ անցկացրած ժամանակի համար»: Եվ նա հասկացավ, որ ծերունու համար ամենաարժեքավորը իր փոքրիկ ընկերոջ հետ անցկացրած ժամանակն է։

Այդ ժամանակվանից տղամարդը փորձել է հնարավորինս շատ ժամանակ հատկացնել կնոջն ու որդուն։

Վաղուց անցած-գնացած օրերից է այս վերհիշումը։

Իմ բարեկամ մի ընտանիք Սիմոն անունով մի սպասավոր ուներ։ Սիմոնը տարիներից ի վեր ծառայում էր նրանց մոտ. գոհ էին նրա աշխատանքից և թվում էր, որ ինքն էլ գոհ էր նրանցից։

Մի օր Սիմոնը ներկայանում է տանտիրուհուն և ասում.

— Խանում, ներող եղեք, ես ուզում եմ տուն գնամ, մեր գեղը։ Շատ շնորհակալ եմ ձեզանից, բայց էլ չեմ ուզում ծառայել։

— Ինչո՞ւ, Սիմոն ջան,– զարմացած հարցնում է տիկինը,— չէ” որ մենք քեզ միշտ լավ ենք նայել, տարիներ շարունակ մեր տանն ես եղել, սովորել ենք իրար։ Հիմա ի՞նչ պատահեց, ասա սրտաբաց։ Թե ռոճիկդ քիչ ես գտնում՝ ավելացնենք։ էնպես լինի, որ գոհ լինես մեզնից և մեր տանը մնաս։

— Չէ՛, խանում ջան, գիտեմ, որ ինձ հետ լավ եք վարվել, և ռոճիկիս մասին էլ գանգատ չունեմ, միայն թե ուզում եմ գեղ գնամ, ժամանակավոր. կարելի է մի քանի ամիս անց էլի ետ գամ։

— Բայց ինչո՞ւ ես մնում այդքան երկար ժամանակ, գեղում ի՞նչ կա որ…— Սիմոնը լռում է։

— Մեկ էլ որ՝ չասացիր գնալուդ պատճառը։

— Խանում ջան, ճշմարիտը որ կուզես իմանալ՝ ասեմ,— վճռողական շեշտով պատասխանում է Սիմոնը, –ուզում եմ գնալ, որ էլ իմ անունը չլսեմ։ Չլսեմ անունս՝ ականջս հանգստանա։ Թե չէ, էս ինչ կյանք է, ես կխելռեմ։ Շարունակ, ամեն օր — Սիմոն, սամավարը քցե, շո՛ւտ, շո՛ւտ արա։ Սամավարը քցում եմ, կրակը փչում եմ, մեկ էլ — Սիմո՛ն, աղայի կոշիկները արի տար, շուտ սրբիր՝ բեր։

Վազում եմ, կոշիկները տանում, սրբում եմ շտապով, հանկարծ՝ Սիմո՛ն վազե ֆայտոն բեր, օրիորդը տեղ է գընում, շո՛ւտ, շո՛ւտ։ Վազում եմ ֆայտոն բերելու՝ սամավարը թողնելով իր բախտին, կոշիկները սրբելը կիսատ, ֆայտոնը բերում եմ։ Սամավարը եփել, ջուրը թափվել Է. նորից ջուր եմ լցնում, նորից ածուխ եմ քցում։ Մեկ՝ սամավարն եմ փըչամ, մեկ՝ կոշիկները սրբում։

Նորից անունս.

— Տո՛ տղա Սիմոն, չայն ո՞ւր մնաց, բերաններս չորացավ։ Դեհ, գնա մի լիմոն Էլ բեր, միայն շո՜ւտ արա։

Մյուս կողմից աղայիս ձայնը.

— Տո՛, Սիմոն, կոշիկ սըբե՞լ Էր, թե սենյակ սրբել։ Մի ժամ եղավ։ Շտապում եմ, շո՛ւտ արա։

Ձեռքս կոշիկի միջից չհանած՝ դռան զանգը տալիս են։

— Սիմո՛ն, վազի՛ր, դուռը բաց, — էդ միջոցին, մեկ էլ պստիկ տղան.— Սիմոն, թռի մի տուփ պապիրոս բեր։ Դե՛հ, քեզ տեսնեմ… Դեհ, խանում ջան, բա ես ո՞նց անեմ, որ չխելռեմ։ Օրը հազար անգամ անունս լսում եմ.

– Սիմո՛ն, արի,

Սիմո՛ն, գնա,

Սիմո՛ն, տար,

Սիմո՛ն, բեր,

Սիմո՛ն, վազե,

Սիմո՛ն, թռիր,

Սիմո՛ն, Սիմո՛ն,

էլի

Սիմո՛ն, Սիմո՛ն…

էդ՝ ականջս խարտոցող Սիմոն անունը երազիս մեջ էլ եմ լսում, քունս հարամ է անում։

Տունը մարդ չեղած ժամանակ էլ պատերը ձեն են տալիս.

-Սիմո՛ն, Սիմո՛ն։

Անունս ինձ թշնամի է դառել, աչքիս գրողն է դաոել.

կատաղեցնում է ինձ, գժվեցնում է ինձ։ Կուզեմ փախչեմ աշխարհի ծայրը, որ զզվելի անունս էլ չլսեմ։

Չէ՛, խանում ջան, էլ ուժ չունեմ, հիմի շատ եմ խնդրում իրավունք տաս, երթամ մեր գեղը, մի քանի ամիս ականջս հանգստանա, հետո նորից կգամ։ Խոսք եմ տալիս, միամիտ եղեք…

Առաջադրանքներ`

1. Գրավոր բացատրի’ր հետեւյալ բառերը`խանում, սպասավոր, սրտաբաց, ռոճիկ, գանգատ, վճռական, սամավար, աղա, ֆայտոն։
խանում — տիկին
սպասավոր — պաշտոնակատար
սրտաբաց — անկեղծ
ռոճիկ — աշխատավարձ
գանգատ — դժգոհություն
վճռական — որոշիչ
սամավար — ինքնաեռ
աղա — պարոն, իշխան
ֆայտոն — կառք

2. Ի՞նչ զգացողություն ունեցար, երբ կարդացիր պատմվածքը։
Ես հասկացա, որ մեկ մեկ պետք է հանգստանալ։

3.Խորհուրդ տո’ւր աղային եւ խանումին։
Ես ձեզ խորհուրդ կտամ մի քանի գործել դուք անեք և Սիմոնին այդքան շատ չտանջեք։

4. Պատմվածքից առանձնացրո’ւ հականիշ զույգեր։
Արի- Գնա
Տար-բեր

5.Պատմվածքի համար նոր ավարտ հորինի’ր։
Սիմոնի արկածները